Στη Στυμφαλία για γουρουνοπούλα!!
Μπήκε ο Δεκέμβρης και αρχίσανε να σφίγγουν τα κρύα. Είπαμε να πάμε κι εμείς μια βόλτα, στα βουνά αυτή τη φορά. Αγριεύει ο καιρός και κάτι πιο χειμωνιάτικο είναι ότι πρέπει. Αν και δεν είμαστε πολύ του χιονιού, η ορεινή ατμόσφαιρα, ειδικά το χειμώνα, πολύ μας τραβά.
Το ραντεβού με τους φίλους μας από την Πάτρα είχε κανονιστεί αρκετές μέρες πριν και ήταν στην Κόρινθο. Ο καιρός και η επιθυμία για βουνό έριξε τελικά την ιδέα για Στυμφαλία. Όχι όμως από την κλασική διαδρομή μέσω Κιάτου αλλά μέσω Νεμέας.
Σύμφωνα με το μύθο ο Ηρακλής απάλλαξε τους κατοίκους της περιοχής γύρω από τη Στυμφαλία λίμνη από τα ανθρωποφάγα πουλιά με τα χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά που φωλιάζανε ανάμεσα στα καλάμια της λίμνης και έκαναν μεγάλες καταστροφές σε ανθρώπους, ζώα και σοδειές. Άλλος ένας άθλος του ημίθεου Ηρακλή! Σε εκείνα τα μέρη ανεβήκαμε εκείνη τη μέρα κι εμείς.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εδέσματα σε ολόκληρη σχεδόν την Πελοπόννησο είναι η «γουρουνοπούλα». Γουρουνόπουλο στη σούβλα φτιαγμένο με τέχνη περισσή, τόσο καλά ψημένο που το κρέας μέσα από την τραγανή πέτσα λιώνει κυριολεκτικά στο στόμα. Έχοντας ξαναπάει στη Στυμφαλία και έχοντας απολαύσει και τότε τη γουρουνοπούλα, η ιδέα έγινε αμέσως αποδεκτή και χωρίς καμιά αντίρρηση. Η βόλτα μας ξεκινάει λοιπόν.
Βγήκαμε στην εθνική οδό Κορίνθου-Τρίπολης και πήραμε νοτιοδυτική κατεύθυνση. Λίγο μετά τα διόδια του Σπαθοβουνίου κάναμε μια μικρή στάση.
Πάνε πάρα πολλά χρόνια που πέρασα για πρώτη φορά το δρόμο αυτό. Από τότε που πρωτοφτιάχτηκε. Λίγο πριν τη διασταύρωση της Νεμέας είχα παρατηρήσει από την πρώτη φορά στα δεξιά, σε μια στροφή, κάτι σαν απομεινάρια ενός παλιού λατομείου. Από εκείνη την πρώτη φορά πέρασα πάρα πολλές φορές και κάθε φορά έλεγα πως την επομένη θα σταμάταγα να δω τι είναι και να το φωτογραφήσω. Έλα όμως που το θυμόμουν πάντα μόλις το έβλεπα προσπερνώντας το!!! Αυτή τη φορά όμως μπήκα στο πάρκινγκ που έχουν φτιάξει στη θέση εκεί. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πλησίασα στο συρματόπλεγμα που το περιβάλλει. Και βέβαια πρόκειται για λατομείο. Και μάλιστα μοιάζει με αρχαίο. Ψάχνοντας για πληροφορίες το ίδιο βράδυ βρήκα πως πρόκειται για το λατομείο της Νεμέας από όπου προμηθεύονταν οι αρχαίοι κάτοικοί της τον πωρόλιθο που χρησιμοποίησαν για την κατασκευή των κτιρίων και των ναών της πόλης τους. Βρίσκεται κοντά στις Αρχαίες Κλεωνές και αξίζει πάντα μια μικρή στάση.
Ξανά στο αυτοκίνητο, μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο για να βγούμε μετά από λίγο στην έξοδο προς Νεμέα.
Η Κορινθιακή πόλη, όπου γίνονταν αγώνες κάθε 4 χρόνια, τα Νέμεα, άκμασε κατά τους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους χάρη στο προϊόν που και σήμερα παράγει και είναι πολύ γνωστή γι αυτό. Το κρασί!
Παντού βλέπεις αμπέλια και ανάμεσά τους δεκάδες οινοποιεία.
Μικρά ή μεγάλα απλώνονται στον κάμπο που περιβάλλει την κωμόπολη. Λόγω της εποχής η παλέτα των χρωμάτων είχε όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του κόκκινου, φτιάχνοντας μια μεγάλη ποικιλία εικόνων.
Λίγο πριν την είσοδο στην πόλη, στα αριστερά, πάνω σε ένα βράχο είναι το παλιό μοναστήρι της Παναγίας του Βράχου. Το είχα επισκεφτεί μερικά χρόνια πριν και είναι πολύ ενδιαφέρον.
Μπήκαμε στην πόλη και χωρίς να σταματήσουμε τη διασχίσαμε και πήραμε το δρόμο για τα βουνά. Περάσαμε τα χωριά Αηδόνια (γνωστό από το «Θησαυρό» του, αρχαία κοσμήματα που έβγαλαν αρχαιοκάπηλοι και ευτυχώς εντοπίστηκαν και μετά από δικαστικό αγώνα επαναπατρίστηκαν), Γαλατά και αρχίσαμε να μπαίνουμε στο βουνό.
(συνεχίζεται)
